Interpretacja Saturdays=Youth

Przedostatni album M83 zatytułowany "Saturdays = Youth" to dawniej najmniej lubiany przeze mnie album tej grupy. Różni się dość znacząco od poprzednich krążków, muzyka jest tutaj dużo bardziej wesoła, popowa i przypomina często muzykę lat 80. Dość spora różnica względem mroczniejszej ściany dźwięku, post-rockowych brzmień i epickiego - wręcz filmowego - elektro poprzednich albumów. Mimo to, nadal w wielu miejscach można odczuć "prawdziwe M83". Nie znaczy to jednak, że albumu nie lubiłem, ba, jest genialny, ot po prostu w porównaniu do arcydzieł w rodzaju "Before the Dawn Heals Us" czy "Dead Cities, Red Seas & Lost Ghosts" jest to płyta "tylko" bardzo, bardzo, bardzo dobra i wspaniała.

Ostatnio zacząłem jednak bliżej przyglądać się S=Y, próbowałem interpretować sens poszczególnych piosenek oraz złączyć je ze sobą. Punktem wyjścia do tego było wrażenie, że każda płyta M83 to pewnego rodzaju podróż,  przekaz który zaczyna się z pierwszym utworem i kończy na ostatnim, spójna całość która dojrzeniu jeszcze wspanialej wpływa na odbiór muzyki. Widać to już w pierwszej płycie, której nawet same tytuły tworzą krótką historię: Last Saturday - Night - At The Party - Kelly - Sitting - Facing That - Violet Tree - Staring At Me - I'm Getting Closer - She Stands Up - Carresses - Slowly - My Face - I'm Happy, She Said.

Przejdźmy teraz do przedostatniego albumu M83 (jeśli nie masz albumu, przygotowałem specjalną playlistę, po prostu kliknij tutaj). S=Y zaczyna się utworem "You, Appearing" i słowami:

It's your face

Where are we?

Save me

Poznajemy tutaj mężczyznę, prawdopodobnie mającego już swoje lata. Jawi mu się przed oczami - we śnie bądź na jawie - twarz ukochanej z czasów młodości, twarz która wywołuje w nim nawał wspomnień i żalu. Jest to nostalgiczna tęsknota za platoniczną miłością,dziewczyną z którą nie udało mu się stworzyć związku, a mimo to potrzebuje jej, pragnie jej, tęskni za nią, żałuje niewykorzystanych szans. Pierwszy utwór to jednocześnie wołanie o pomoc, wyraz żalu i pragnienia powrotu do czasów młodości.

To jest umotywowane również tym co mówił Anthony Gonzalez w wielu wywiadach, ta płyta to hołd złożony czasom kiedy ten był nastolatkiem. Sam Anthony wielokrotnie mówił o tęsknocie do tych wspaniałych lat młodości, wypowiadał się w różny sposób o tym jak niesamowicie wpłynęły one na jego twórczość, na jego obecne życie. Teraz zaczyna się część albumu poświęcona właśnie temu okresowi życia, jeśli jednak chcecie radosnej interpretacji, to muszę Was zmartwić - to chyba najsmutniejszy album M83.

W "Kim & Jessie" widzimy nastoletnią ślepą miłość pełną beztroski i szaleństwa (Kids of the woods / They are crazy about romance and illusions) w której młode, zakochane w sobie dziewczyny, próbują uciec przed rzeczywistością (Somebody lurks in the shadows / Somebody whispers). W jaki sposób to robią? Przez eksperymenty z narkotykami, o tym właśnie jest głównie ten utwór:

Dream dressed in blue

It's all they need for now and forever

Dazed by the moon

They shatter their heartbeats

With singing

(...)

They need to drown out out all the voices

They pass a bottle like it is water

And soon they'll be flying

They are gods, they are lightning!

Sama wypowiedź Anthony'ego: "A lot of people always tell me that M83 is always about melancholy music, so I wanted to write something happy with hooks, a bit kitsch. The lyrics are about two teenage girls having a drug experience."

Może jedna z tych dziewczyn to obiekt tęsknoty i miłości naszego głównego bohatera? Przejdźmy dalej do kolejnego utworu z płyty, czyli "Skin of The Night":

Like a moth she moves to the red light

Her blood warms and boils there

She skims the sweat like a new milk

And pops the buttons off her wet blouse

Oh Queen of the Night

Well she is deep inside

She is haunting me

(All of her soft parts call to me

She could be mine)

She digs her nails into her naked chest

Miles of veins fan out like a road map

She pulls back the skin to show her ribs

That twinkle like shooting stars

Tutaj powracamy do naszego głównego bohatera i poznajemy jego fantazje seksualne o umiłowanej kobiecie którą wspomina. Właściwie nie trzeba głęboko zagłębiać się w znaczenie tekstu, słowa tej piosenki ociekają wizją pięknej kobiety widzianej oczami zakochanego w niej mężczyzny, a uwodzicielski głos wspaniałej Morgan Kibby jeszcze bardziej uautentycznia ten obraz.

Linijka "She could be mine" śpiewana przez mężczyznę raczej daje nam do zrozumienia, że nigdy nie udało mu się nigdy być z tą kobietą, że było to jedynie platoniczne zauroczenie. Kto wie, czy nie czai się on gdzieś wśród drzew i nie obserwuje swojej miłości która razem ze swoją dziewczyną (przypominam, są to lesbijki) odpływa w narkotycznej ekstazie?

Mężczyzna cierpi, tęskni. "She is haunting me" wskazuje na fakt, że wizja tej kobiety nie pozwalała mężczyźnie normalnie funkcjonować - każdy kto był kiedyś platonicznie zakochany wie o czym mówię: o tej nieustannej tęsknocie i pragnieniu, o uciekaniu w fantazje i tworzenie w głowie scenariuszy i historii z obiektem naszych pragnień. Nasz bohater siedzi w półśnie w fotelu, cierpi i wspomina. Tęskni, pragnie. Goni za fantazjami.

W kolejnym utworze, "Graveyard Girl", poznajemy samotną, naiwną i zbuntowaną młodą dziewczynę którą można określić mianem emo i gotyckiego odludka. Wydaje się jej, że wie wszystko o życiu, jest zagubiona i czuje się niechciana przez świat. To ten typ samotnej dziewczynki noszącej czarne ubrania, ukrywającej się za czarnym makijażem, chodzącej na nocne samotne spacery i zaczytującej się w poezji okresu romantyzmu.

Death is her boyfriend

She spits on summers and smiles to the night

She collects crowns made of black roses

But her heart is made of bubble gum

(...)

Dark rags and red stars

She's the dirty witch of her high school

She worships Satan like a father

But dreams of a sister like Molly Ringwald

W drugiej części utworu wypowiada się sama bohaterka, choć jest to najprawdopodobniej wyobrażenie mężczyzny o tym co mogła by powiedzieć:

I'm gonna jump the walls and run

I wonder if they'll miss me?

I won't miss them

The cemetery is my home

I want to be a part of it

Invisible even to the night

Then I'll read poetry to the stones

Maybe one day I could be one of them...

Wise and silent

Waiting for someone to love me

Waiting for someone to kiss me

I'm fifteen years old

And I feel it's already too late to live

Don't you?

Piętnastoletnia "dziewczyna z cmentarza", zagubiona dusza która myśli o samobójstwie. Czyżby to ona była wybranką naszego bohatera? Ten tekst to przedstawienie sposobu w jaki nasz bohater ją widzi, a sposób w jaki to robi... jest niesamowity. Zwróćcie uwagę, jak bardzo prosty jest to tekst, wręcz "prostacki", oklepany, pseudodramatyczny, ale jednak widać w tym... dostrzeżenie czegoś więcej, zafascynowanie, zaciekawienie, zauroczenie, wejrzenie pod gotycką fasadę i ujrzenie jej zagubionego, prawdziwego wnętrza. Genialne w jaki sposób można w tak prostych słowach oddać platoniczną miłość do tak nieosiągalnej i zamkniętej w sobie dziewczyny.

"Colours". Głównie instrumental, ale przecież muzyka sama w sobie najlepiej opisuje emocje. A instrumental od M83? Podróż w samo serce duszy. Z pozoru radosny utwór jest tak naprawdę wymieszaniem pięknych wspomnień z czasów młodości oraz obecnego poczucia beznadziejności i tęsknoty - na ten drugi stan wskazują następujące (i jedyne w tym utworze, pojawiające się pod koniec) słowa:

Chasing colors in my fears

I need yourself

Mógłbym się teraz rozwodzić nad tym jakie to piękne, genialne i epickie, ale pozostańmy przy interpretacji. Nasz bohater jest zagubiony, samotny, przepełniony strachem. Szuka on jednak szczęścia, czuje potrzebę aby być kochanym, potrzebnym. Potrzebuje nawet SIEBIE. Jest w stanie takiej agonii i cierpienia, że nie może liczyć nawet na samego siebie, gdyż przez ten strach i poczucie opuszczenia nie jest już tą osobą, którą kiedyś był, lub którą chciałby być. Stan takiej depresji to powrót do naszego bohatera wspominającego młodość, czasy szczęścia i wielkich szans, szans których wykorzystał: nie udało mu się dotrzeć do kobiety którą kochał, do kobiety której teraz potrzebuje...

Kolejny utwór, "Up!", to znowu ucieczka w fantazje i narkotyki, tym razem z udziałem głównego bohatera.

If I clean my rocket

We'll go flying today

And we'll hit the pockets

Of warm and crispy air

Oh, you lovely boy 

You smell so sweet

We ride so well

And we load our pistols 

As we perch upon my razor wings

Up to the planets 

Up to the bodies of the galaxy

We fly, we feed, we suck, we bleed, we need

(...)

Oh, we flee the scene 

Of our little crime

We feel so free

But the hounds of law 

They bite our heels

As we retreat

Up to the planets 

Up to the bodies of the galaxy

We fly, we feed, we suck, we bleed, we need

Rakieta niczym strzykawka, która "oczyszcza się" przez strzyknięcie jej zawartości do żył. Poczucie wolności, zapomnienie o rzeczywistości, ucieczka do fikcyjnego świata marzeń i narkotycznych wizji, podróż na inne planety, do innych galaktyk, a to wszystko z ukochaną dziewczyną. Wydaje się jasne, że cały ten tekst to właśnie "podróż" na haju, kto wie czy nasz bohater zaciekawiony "zainteresowaniami" swojej lubej nie postanowił samemu spróbować?

Latamy (na haju), karmimy się (życiem), ssiemy (bierzemy co się da), krwawimy (cierpimy), potrzebujemy (kogoś).

Kolejny utwór, "We Own The Sky", opowiada o poczuciu wolności i radości. Każdy to zna: "mogę wszystko!", "będę kimś!", "wszystko przede mną!", "jestem młody i piękny!", to poczucie jedności z całym światem, z naturą, nie ważne nawet czy na haju czy pod wpływem zwykłej radości z życia - o tym właśnie jest ten utwór.

Each shade of blue

Is kept in our eyes

Keep blowing and lightning

Because we own the sky

Niebo to nasze życie, każdy odcień tego nieba to część nas samych, ale jednocześnie jest to większa całość, jesteśmy częścią natury, swoimi działaniami ("blowing and lightning") możemy zmieniać obraz świata, całej rzeczywistości. To wrażenie siły i potęgi, jakże wspaniałe poczucie własnej wielkiej wartości!

Secrets from the winds

Burnt stars crying

Soft soft or cruel

Can't we change our minds?

We kill what we build

Because we own the sky

Jesteśmy tak potężni, że możemy sami decydować o swoim losie, o tym czy będziemy dobrzy czy źli, możemy też kształtować otaczającą nasz rzeczywistość, tworzyć i niszczyć to co stworzyliśmy. Jesteśmy potężni, młodzi i piękni!

Secrets from the winds

Burnt stars crying

So many moons here

Lost wings floating

It's coming, it's coming now!

It's coming, it's coming now!

What's coming? What's coming now?

What's coming? What's coming now?

It's coming from the sky

It's coming like the wind

Stajemy przed taką potęgą, że zaczynamy odczuwać przed nią strach ("It's coming, it's coming now!"). Możemy tak wiele, że zaczynamy dostrzegać skutki naszego postępowania ("Burnt stars crying"), wycofujemy się ("Lost wings floating") i przez to dorastamy, gubimy beztroskę przez zetknięcie się z rzeczywistością.

Utwór o dorastaniu, o wybudzeniu się, o niepewności i strachu przed rzeczywistością ("What's coming? What's coming now?"). To jednocześnie  hołd dla uczucia wolności za którym tęskni nasz bohater. Z tym przechodzimy do kolejnego utworu, "Highway of Endless Dreams", w którym muzyka jest niesamowicie ważna, spójrzmy jednak na słowa:

7am dusty road

I'm gonna drive until it burns my bones

Crossing a dream with my old car

Its smell brings the dead memories back

Crossing a dream...

Znowu wspomnienia! Sen o dawnych latach, nostalgiczne wspomnienie pierwszego samochodu, samochodu którym mogliśmy jechać przed siebie nie dbając o nic, bez brania odpowiedzialności za swoje życie i za życie innych. Czysta wolność.

Czyż to nie jest wspaniałe? Ciągle jesteśmy z naszym bohaterem, siedzącym w fotelu, śniącym, tęskniącym, smutnym i przerażonym, jednocześnie dotykamy jego radosnych i pięknych lat młodości, lat które każdy z nas przeżył i za którymi każdy z nas tęskni (bądź tęsknić będzie).

Kolejny utwór: "Too Late". Tytuł mówi chyba wszystko, sama muzyka wprowadza w bardzo nostalgiczny nastrój, ale przejdźmy do tekstu:

I look into your eyes

Diving into the ocean

I look into your eyes

Falling

Like a wall of stars

We are ripe to fall

Czyż to nie piękne? Czyż to nie jasne? On ciągle pamięta o jej oczach, tonie w ich pięknie, oczy są przecież zwierciadłem duszy, najpiękniejszą częścią kobiecego ciała, to w nich mężczyzna się zatraca, w ich pięknie tonie. 

And if you are a ghost

I'll call your name again

And if you are a ghost

I'll call your name...

You, always

Wizja ukochanej jest aż tak realistyczna, że wydaje mu się, że stoi ona przed nim. Cała ta podróż przez poprzednie utwory była spowodowana widokiem miłości z dawnych lat, młodej dziewczyny z która nigdy nie udało mu się być, za którą tęskni i której potrzebuje. Radość czasów młodości nie ma nic do rzeczy, było minęło, stracona szansa. 

You, appearing. You, always. Ty zawsze będziesz ze mną, w moich wspomnieniach, w moich marzeniach, fantazjach. Utracona miłość która nigdy nie powróci, miłość która jest tak realna, że sprawia wrażenie, że jest tuż obok. Przejdźmy dalej, kolejny utwór, "Dark Moves of Love", ściśle wiąże się z tym tematem. 

Najpierw mówi mężczyzna:

The time is blowing out

Dividing you and me

Can you see me?

Widzi swoją miłość, nie chce jej utracić, błaga ją żeby zwróciła na niego uwagę.

Teraz mówi kobieta, patrzy na niego, woła go:

Everything is wrecked and grey

I'm focusing on your image

Can you hear me in the void?

Po czym znowu, powtarzając wielokrotnie, mówi mężczyzna:

I will fight the time and bring you back

I will fight the time and bring you back

I will fight the time and bring you back

I will fight the time and bring you back

...

Rozpaczliwe pragnienie powrotu do dawnych lat, pragnienie zmiany przeszłości, cierpienie spowodowane świadomością niewykorzystania szansy, gotowość do walki... Mężczyzna próbuje uratować obraz ukochanej, jej piękną twarz wołającą do niego...

Nie potrafi. "Midnight Souls Still Remain". Budzi się, a próba uratowania wizerunku ukochanej się nie udaje, obraz się rozmywa. To wszystko to był tylko sen, a on wraca do szarej, nudnej i ponurej rzeczywistości wypełnionej smutkiem i samotnością.

W skrócie i podsumowując konkretne utwory:
1. Pojawia mu się obraz ukochanej, zaczyna wspominać
2. Obserwuje on swoją lubą jak ta odpływa w narkotycznej ekstazie w lesie
3. Fantazjuje o niej
4. Widzi w dziewczynie z cmentarza zagubioną duszę, chce jej pomóc, być z nią
5. Powraca częściowo do rzeczywistości, chce wrócić do tamtych czasów, cierpi
6. Wraca do wspomnień, fantazjuje na haju o podróży do gwiazd ze swoją ukochaną
7. Poczucie wolności, radość z życia, strach i niepewność przed dorastaniem
8. Znowu półsen i ucieczka we wspomnienia, zapach wolności i pierwszego samochodu
9. Esencja jego miłości do nigdy nie zdobytej kobiety, tonie w jej oczach
10. Rozmawia z ukochaną, jest gotowy do walki, chce zmienić nawet cofnąć się do przeszłości i naprawić swoje błędy
11. Wybudzenie się, utracenie obrazu ukochanej, powrót do rzeczywistości

Z całym tym obrazem możemy pójść z interpretacją jeszcze dalej: nasz bohater dowiaduje się o śmierci ukochanej - możliwe, że samobójczej - widzi jej ducha, nieważne czy prawdziwego, może jego umysł płata mu figle, tak czy inaczej sen jest niezwykle realistyczny. Jej widok budzi wspomnienia i tęsknotę. I dopiero teraz, kiedy odeszła, jest szansa, żeby z nią porozmawiać. Siada więc w swoim fotelu i postanawia do niej dołączyć - przecież nie ma po co żyć, cierpi, chce z nią być.

Mocniejsza jednak (wbrew pozorom) byłaby jednak wizja mężczyzny który nie popełnia samobójstwa, ot po prostu tak wygląda jego typowa sobota (saturdays!). Czas wolny i brak pochłonięcia pracą powodują, że człowiek po prostu tonie w swoich rozmyślaniach, a nasz bohater po prostu wspomina, tęskni i żałuje. I tak przez całe życie.

I tak oto "radosny" album zamieniliśmy w najsmutniejszą podróż jaką można sobie wyobrazić.